“Ken je dat gevoel, dat je hoofd altijd vol zit met gedachten die maar blijven malen? Gedachten over de dagelijkse taken, zorgen en verantwoordelijkheden, die nooit lijken te stoppen.”
Dagelijkse gedachten
Zal ik de was vandaag doen, droogt het wel met dit weer?
Heb ik nou al gereageerd op dat mailtje?
Hoe krijg ik alles wat ik wil doen in mijn dag gepropt?
Waarom lukt het me niet om mijn kind zonder problemen naar bed te krijgen.
Wat moeten we eten en wanneer haal ik de boodschappen.
Wat zullen mijn collega’s wel niet denken als ik in juni op vakantie wil in plaats van in juli?
Hoe kan ik de leerkracht van mijn kind overtuigen dat hij klaar is voor de volgende klas?
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Altijd maar die gedachten. Soms raken ze verstrikt in elkaar. Wordt het één grote warboel en lijkt het allemaal niet meer haalbaar. In die staat van zijn maak je vaak niet de beste beslissingen.
Op vakantie
Tijdens mijn afgelopen fietsvakantie, die eigenlijk pittiger uitviel dan ik had verwacht, kwam ik tot de ontdekking dat die moeilijkheidsgraad best oké was. Hierdoor moest ik me volledig focussen op het fietsen en de top van de heuvel halen, daardoor kon ik nergens anders meer aan denken. Die focus heb ik in mijn dagelijkse leven bijna nooit. Ik probeer het wel, maar als ik bv met m’n mail bezig ben word ik heel vaak afgeleid en ga ik toch tussendoor nog dat boodschappenlijstje maken of een telefoontje doen.
Wat eraan voorafging
Voordat ik op vakantie ging had ik het best druk. Vooral in mijn hoofd. Eigenlijk vond ik dat ik niet op vakantie kon gaan. En ik had het eigenlijk ook niet nodig, het ging best goed met me. Toch?
Ja, ik had wel vaak hoofdpijn, maar die was te overzien.
Ik sliep niet zo heel best, werd vaak een paar keer wakker per nacht. Maar ja, dat zal wel bij de leeftijd horen.
Maar de vakantie was al geboekt, dus dan ga je ook.
En toen ik de koffer gepakt had viel er al een kleine last van me af. Ik hoefde even niet meer aan te staan. Ik mocht het loslaten, overgeven aan anderen (oei, die is heel lastig).
En ik ging dus fietsen, het eiland Rhodos rond, met zo nu en dan een omweg door de binnenlanden. Qua afstand en hoogtemeters best te doen, alleen had ik niet op 30+ graden warmte gerekend. Naïef misschien, maar de weertabellen hadden aangegeven dat juni gemiddeld zo rond de 27 graden zou zijn.
Lessen geleerd
Fietsen voelt voor mij vaak als een soort meditatie. Lekker het landschap langs je heen zien komen, rondkijken naar de omgeving. Maar met deze warmte werd het een meditatie plus, want er was bijna geen oog meer voor de omgeving, alleen nog maar op trappen en 2 meter voor uit kijken.
En dat had wel wat. Je niet laten afleiden door meer prikkels. Niet te ver naar voren kijken, maar kleine doelen stellen. En uiteindelijk heb ik alle toppen bereikt waarna ik heerlijk naar beneden kon zoeven en de wind m’n zweet weer droogde.
Deze ervaring heeft me geleerd dat ik meer kan dan ik vaak denk en dat in kleine stapjes denken ervoor zorgt dat je ook snel je doel haalt. En die mag je vieren.
Terug van vakantie voelde ik meer ruimte. Mijn hoofd had weer plek voor nieuwe ideeën. Door het focussen op fietsen kon ik mijn gedachten ordenen, een deel loslaten en dat gaf ruimte en rust.
Ervaringen en de hulp van Luisterkind
In mijn werk bij de spelinloop zie ik veel ouders en ook collega’s worstelen. Ze willen alle ballen in de lucht houden. Herkenbaar?
Zorgen dat iedereen het naar de zin heeft, zich gezien voelt en de hulp en aandacht krijgt waarvan zij denken dat het nodig is. Ook herkenbaar?
Maar je hoeft het niet alleen te doen. Op het moment dat jij kan aangeven dat het teveel is of dat je hulp kan gebruiken, kunnen anderen in actie komen. Zolang jij de touwtjes zelf strak vasthoudt is er geen ruimte voor de ander om in actie te komen. Je kan dan wel denken, waarom ziet hij of zij niet dat ik het zwaar heb, dat ik hulp kan gebruiken. Maar anderen kunnen niet in je hoofd kijken. Je lichaamstaal is niet altijd goed te lezen en te begrijpen door je omgeving.
Je mag aangeven wat je nodig hebt en de ander kan daar dan op inhaken of niet, maar dan is het in ieder geval opengegooid en kan er gekeken worden naar wat er nodig is.
Tijdens afstemmingen, ik maak dan energetisch contact met een ander persoon en ga daarmee in “gesprek”, kom ik de spanning ook regelmatig tegen.
Als ik op een volwassene afstem komt dit onderwerp vaak naar boven.
Diep van binnen weet je eigenlijk wel wat je wilt en wat je niet (meer) wilt, maar om dit gedrag om te draaien is heel lastig. Tijdens een afstemming kan dit naar boven gehaald worden en krijg je een handvatten om mee aan de slag te gaan. Ik probeer tijdens de afstemming zoveel mogelijk door te vragen, zodat je echt praktische tips krijgt. Eigenlijk geef je energetisch zelf de antwoorden op de vragen die ik stel. Dus je geeft jezelf antwoord op de vragen.
Dat vind ik het mooie aan Luisterkindafstemmingen, het is je innerlijk weten die aan het woord is. En die kan hele mooie boodschappen geven.
Als ik op kinderen afstem komt vaak naar boven dat ze heel blij zijn met hun ouders, maar dat de ouders zich ook heel vaak zorgen maken terwijl dat niet nodig is. Die stress voelt het kind en daar wordt het onrustig van. Dus versterk je elkaar in ongewenst gedrag.
Elkaar de ruimte geven en vertrouwen is de basis van ontspannen met elkaar omgaan.
Of dat nou in je eigen relatie is, in je werkrelatie of de relatie met je kind.
Conclusie
Door de Luisterkind methode te gebruiken, kun je leren om je gedachten te ordenen en rust te vinden in je dagelijks leven. Het is een waardevol hulpmiddel om meer balans en helderheid te creëren.
